Huayna Potosi

Buenas,

Zoals gezegd in de vorige post was de Choro trekking een voorbereiding op de beklimming van een hoger iets:  Huayna Potosi.

Deze keer ging ik niet alleen. Buiten de 2 berggidsen die mij levend naar boven en terug naar onder zouden begeleiden, werd ik vergezeld door enkele oude bekenden van in Antarctica.

Een korte voorstelling:

Ruth Canty

Ierse boerendochter, nu wonend en werkend in Londen. Zij nam het wijze besluit om enkel de eerste dag mee te komen. De oudste van het gezelschap en houd vaak de lijn in het midden wanneer de rest deze uit evenwicht dreigt te brengen.

Martijn Morcus

Een Hollandse ingenieur die van 2 kapotte fototoestellen terug 1 functioneel kan maken. Is ondanks zijn nationaliteit zeer aangenaam in de omgang. 

Matthew James Woods

Een Engelse modebuwuste tandarts, werkend in Sydney. Praatgrage vrouwenzot.

Camilla Sjøthun

Een Noorse schone en tijdelijke vrouw van Matt. Haar kende ik nog niet maar het spreekt voor zich dat dit aangenaam gezelfschap was.

De gidsen Felix en ‘weet ik niet meer’. 

2 zeer bekwame internationale berggidsen.

De tocht die we geboekt hadden duurde 3 dagen.

De eerste dag werden we smorgens opgepikt en naar het kantoor gebracht waar we ons materiaal ontvingen. Na het ontvangen van deftige bergschoenen, krampons, ijsbijl, overwanten, regenbroek, regenjas, helm, muts, harnas en touw begonnen we te beseffen dat we niet zomaar wat in de bergen gingen wandelen. Een 2-uur durende rit bracht ons naar het basiskamp, gelegen op 4700 m.

De eerste dag diende vooral om te aclimatiseren. Om de tijd op een aangename manier te doden en om wat ervaring op te doen gingen we ijsklimmen. De wandeling naar de gletcher en het klimmen zelf viel enorm tegen op deze hoogte.

Huayna Potosi, gezien van op de weg, slik.

Basecamp

Op weg naar de gletcher

De tweede dag wandelden we met volledig materiaal (16 kg) naar het volgende kamp (5130m). Dit duurde maar 2 uur maar was toch nog vrij vermoeiend, zeker voor Camilla. Zij was ziek en had de hele nacht op de wc doorgebracht. Zonder te eten ging ze smorgens toch mee. Halverwege boden we aan om haar last te verzachten en moedig als we waren namen Matt en ik elk 1 schoen voor onze rekening. Toen dat niet voldoende bleek te zijn bond Felix, onze 50-jarige gids, haar rugzak aan de zijne (samen 35 kg) en huppelde al fluitend omhoog. Tot zover onze mannelijkheid.

Aangekomen bij rock camp viel er eigenlijk niet veel te doen buiten warm blijven. Mijn schoenen waren al een tijdje niet waterdicht dus spendeerde ik een groot deel van de tijd aan het proberen te drogen van mijn sokken.

Felix met dubbele rugzak

Rock camp

De sanitaire voorziening

Speciaal voor jou, David Paumen

De derde dag was het gedaan met spelen. Om 0.00h stonden we op en zaten we fris en monter aan de ontbijttafel. We werden opgesplitst in 2 teams: Martijn, ik en weetiknietmeer en Camilla, Matt en Felix. Aan elkaar gebonden begonnen we richting top te wandelen.
Wegens het vroege uur scheen de zon niet en konden dus niet veel zien. Het klimmen was zwaar maar door het vroege uur en de kou was ik in een soort trance en ging de tijd en de hoogtemeters snel voorbij. Eenmaal de 6000 meter gepasseerd werd het zeer zwaar en mocht het godverdomme wel eens een keer ophouwe (quote Martijn).

Na 5 en een half lange uren bereikten we, net op tijd voor de zonsopgang, de 6088 meter hoge top. Het weer was ons de hele nacht gunstig gezind en zo ook toen we het hoogtepunt bereikten. Het uitzicht maakte het hele afzien meer dan de moeite waard!


00.15 am aan de ontbijttafel na een korte koude nacht

Het afdalen was voornamelijk genieten van het uitzicht. Op sommige punt is het vrij beangstigend om te zien waar we een uur daarvoor naar boven waren geklommen. Smalle bergkammen met links en rechts niets als lucht. Bij het begin van de afdaling moesten we aan de zijkant van de berg gaan hangen om andere lotgenoten door te laten op hun weg naar de top. Vrij spannend zoals ook te zien is aan het gezicht van onze gids. Martijn daarentegen kent geen ansten.

Het stijlste stuk van de tocht. De ijsklimervaring was hier handig.



Dit was zonder twijfen de beste activiteit van de reis tot nu toe. De volgende summit staat al op de agenda.

Dit hele gebeuren speelde zich een dikke maand geleden af. Ik zit ondertussen in Huaraz, Peru. Wegens verkoudheid en de nood te aclimatiseren ga ik proberen wat achterstand in te halen.

Gegroet,

Tom